دوشنبه 88 اسفند 10 , ساعت 11:48 صبح
ای آمده با شعر...ای رفته با گریه
ای خط دلتنگی...از بغض تا گریه
با من صبورانه...سر کردی و ساختی
اما چه بی حاصل...دردامو نشناختی
تا زندگی بوده...قصه همین بوده
پشت سر خورشید...شب در کمین بوده
ما هر دو بازیچه...در بازی نیرنگ
قربانی یک بت...سر تا به پا از سنگ
تو بت پرست اما...من بت شکن بودم
باید که بت می مرد...جایی که من بودم
بتخانه شد اما...محراب عشق من
فرمان بت این بود...از عشق دل کندن
بت را شکستم من...بتخانه شد خالی
با خود تو را هم برد...آن پوچ پوشالی
قربانی بت شد...ایمان و پیوندم
من هم ز جای خویش...بتخانه را کندم
اکنون نه بت مانده...نه تو نه فردایی
این بت شکن مانده...با زخم تنهایی
ای آمده با شعر...ای رفته با گریه
ای خط دلتنگی...از بغض تا گریه
نوشته شده توسط بانوی مهتاب | نظرات دیگران [ نظر]
|
بانوی مهتاب اینجا من هستم؛ ، سکوتی شکسته و درهم بخاطر هر روز ندیدن تو اینجا من هستم ؛ تهی از زندگی و درگیرباروزمر‌گی ، خالی‌تر از همیشه؛ با کلافی درهم و پیچ در پیچ. معنی سکوتم را با چشمانم برایت بارها فرستاده‌ام اینجا من هستم با آوازی که هرگز نشنیدی من هستم و سازی مبهم اینجا من مانده‌ا م تنها در پس اندوه صدای کهنه سازم.من هستم و گلی پرپر شده از عشقی کور من هستم و یکرنگی شکسته‌ام.اینجا در شهری دور من مانده‌ام به انتظار هر لحظه که میآیی،در شهری خاک گرفته و غروبی تنگ،که سینه‌ام را هر آن می‌درد اینجا من مانده‌ام و سرمایی که استخوانم را داغان کرده است من هستم و سیمایی شکسته‌تر از همیشه اینجا من هستم و خیال همیشگی چشمان تو، حتی کلمات هم دگر از نوشتن دردهایم عاجزند..... |